’t Wad

Een vriend(in) is jarig, wat geef je? Een boekenbon? Fijn om te krijgen, saai om te geven.. VVV bon? Te simpel. Een boek? Risico dat hij/zij het boek heeft is te groot. Mand(je) met streekproducten, lekker maar ook al gewoon. Een etentje? Tja maar stel dat het tegenvalt. Kortom het is moeilijk. Gelukkig heeft de HEMA er iets op gevonden. Zij hebben een uitgaanspasje waar je uit zeer verschillende arrangementen er een kunt kiezen. Hartstikke mooi, je laat de keuze aan de ontvanger zelf. Zo kregen we ook zo’n boekje, mijn vrouw zag een waddentocht per boot vanaf Lauwersoog, dat leek haar wel wat. Omdat een van haar vriendinnen jarig was kocht ze als cadeau ook een boekje voor haar, dan konden we er gezellig met z’n vieren een dagje uit van maken. Datum geprikt en toen samen vorige week woensdag op weg naar Lauwersoog. Mijn vrouw, Groningse van origine, wilde eerst nog nostalgisch toeren door het Groningerland. Via Stad naar de daaraan gelieerde nieuwbouw van Dorkwerd en langs het kerkje van Oostum naar Garnwerd. In het pittoreske Garnwerd met zijn smalle straatjes en zijn kerkje waan je je even terug in de “goede oude” tijd. Maar voor mij is Garnwerd toch vooral café Hamming en jawel het terras zat vol en op deze zomerse dag lagen daar in het gras, bij het Reitdiep, veel mensen te zonnen en de jongelui zwommen . Helaas heeft de moderne tijd ook hier zijn sporen achtergelaten want aan de kant van de molen was een terras met daarnaast een nieuw aangelegde jachthaven verrezen, met op de dijk een camping. Een handige zakenman ziet hier brood in, maar het vloekt met alles in dit pure Groninger landschap. Dus zochten we maar snel een plek op het nog authentieke en vertrouwde terras van Hamming, er was nog net een tafeltje onbezet. Aan het belendende tafeltje een woest uitziende rocker met een weelderige baard en een dito lichaamsomvang,die zaken deed met een uitbater van een Gronings muziekcafé. Aan de andere kant enkele dames die duidelijk niet uit de regio kwamen. Na een verversing togen we via binnenweggetjes naar Wehe den Hoorn en vandaar naar de industriehaven van Lauwersoog. Onze boot lag naast de Albatros een boot die word gebruikt voor recreatief zeevissen. Via een soort wildrooster moesten we via deze Albatros op onze boot naar het Wad komen. Voor ons geen probleem, maar voor een oude man met baard en stok wel, tenminste dit werd door een luid roepende vrouw die me deed denken aan een “boos wijf” steeds geroepen. Ze riep steeds “als opa niet op de boot kan komen zijn er vast wel een paar sterke mannen die hem erop kunnen tillen”. Die mannen waren er wel,maar opa redde wonder boven wonder zichzelf en in zijn ogen las ik “Och mijn schoondochter wil altijd hulp organiseren en dat waardeer ik, maar ik regel het liever zelf”. De tocht voer langs een zandplaat waarop zeehonden te zien waren en van dolle vreugde het water indoken toen wij er langs kwamen.
Het schip legde aan bij een andere zandplaat waar we via een trap van boord konden en een
stuk konden wadlopen. We hebben daar wat gelopen langs slenken , zagen vele schelpen , zandpieren en krabben en hier en daar zakten we tot aan de knieën in de blubber heerlijk.
Op de terugweg was er een uitgelaten stemming aan boord enkele kleine schattige meisjes
zongen opa Bakkebaard en de hele bootpopulatie ook opa zong mee, geweldig. Op zeer korte afstand passeerden we weer zeehonden en iedereen stond boven op de banken om deze leuke
dieren te zien. Tegen half negen waren we terug in de haven , wij hadden zin in een visje maar alle drie visrestaurants hadden de keuken al gesloten. Gelukkig was er op de nabij gelegen camping restaurant “Het Booze Wijf” en daar was het goed toeven.