Hard fietsen

Voor het eerst in zeven jaar werd er weer gekoerst door de straten van Rolde met dank aan de RAS. Gezinus Jansen weet altijd wel iets te bedenken om Rolde bruisend te houden
Waarom hard fietsen op racefietsen – wielrennen – heet, weet ik niet.
“Die fietst met het snot voor haar ogen”, “de dood of de gladiolen” en “die fietst wel zo alle Jezus hard” dit zijn allemaal uitspraken van microfonist Rikus Bartol tijdens de koers voor dames in Rolde.
Zonder de spraakwaterval van de speaker is het wielrennen eigenlijk een doods gebeuren.
Ik heb genoten van de adequate informatie maar vooral van de gedrevenheid van deze speaker. Het mini interview met de ronde missen Ilse en Geke en het gesprek met de winnares Lysbeth Bakker en de zusjes Bekkering die 2e en 3e werden, het ging hem allemaal even gemakkelijk af. Lysbeth is een kleine kordate goed uitziende dame en ze diende hem goed van repliek en je zag en hoorde dat Rikus Bartol daar uitstekend op in speelde.
Geinspireerd door het harde rijden van de dames in Rolde sjeesde ik als recreant een paar dagen later met mijn fietsmaat vanaf het klooster in Ter Apel over de Ruiten A route. Vanaf Ter Apel voert de route door het prachtige gebied van Westerwolde. Terborg is een van de pareltjes die we op deze zomerse dag mogen bewonderen. Maar er is meer zo is het klinkerpadje om het kerkhof in Sellingen van een ongekende schoonheid in combinatie met de directe omgeving. De tocht gaat door begrazingsweiden waar uitheemse koeien o.a. de nu in bloei staande paarse heide begrazen. Op een daaldersplekje aan de Ruiten A houden we lunchtijd. Enkele kano’s met jongelui peddelen op dit romantische doorkijkje voorbij.
Via een waterwingebied bereiken we Jipsinghuizen, enkele huizen en een brug, een standbeeld -Atlas voorstellend -zijn het decor van dit dorpje. Even later fietsen we in Duitsland. Het eerste dorpje dat we binnenrijden is Hasselbrock. Naast een vrachtwagenonderneming, een voetbalveld, een kerk, een school en twee café’s zien we
hooguit veertig huizen in de lome middagzon. Het meeste graan is er al af en overal zien we de koeien buiten lopen , zo hoort het. De boerderijen, evenals de erfen, zien er over het algemeen pünktlich uit. Na de tocht van 43 kilometer, bleek dat we met een gemiddelde van 22,5 de route hadden gefietst.
De wielrenners halen dan wel het dubbele, maar wij zijn van de grijze golf, rijden niet op racefietsen en willen ook nog genieten van de natuur. Om het record van 22,5 km per uur te vieren trakteerden we ons zelf op een pilsje Het terras gaf ons een prima uitzicht op het Klooster. Omdat het tegen sluitingstijd liep spraken we af een volgende keer het klooster en een stukje geschiedenis mee te pakken.
Naast ons op het terras zat een schitterende jongedame met haar vriend aan het tafeltje. Schoonheid zit van binnen maar zij straalde het ook naar buiten uit. Op zulke momenten gaat het bloed in je lichaam sneller stromen en mijn maat voelde hetzelfde. Dit stel werd door de jonge ober gewoon genegeerd, uit ervaring weet ik dat zo iets niet lekker voelt en daarom voelde ik me geroepen om me er mee te bemoeien , ik maakte een opmerking in de richting van het stel. Het antwoord was “ de ober denkt zeker dat we geen geld bij ons hebben en hier op het terras komen uitrusten”. De jongevrouw vertelde nog dat ze net veertig kilometer hadden gefietst en dus wel een een ijsthee hadden verdiend, ze vertelde ook nog dat zij ook getroffen waren door de schoonheid van de Ruiten A route. Ik dacht, haar natuurlijke schoonheid daarbij opgeteld hebben we vandaag over “schoonheid”niet te klagen.