Jacobspad

Het is maandagmorgen en we hebben met vrienden uit Zuidhorn afgesproken dat we vandaag een gedeelte van het Jacobspad gaan lopen, we gaan op tijd weg want we hadden afgesproken om tegen koffietijd bij hen te zijn. Koffietijd is bij ons zo rond tien uur maar in Zuidhorn drinken ze pas om elf uur koffie, dus waren we ruim op tijd.

Onze vrienden zijn echte wandelaars, ze hebben na het Pieterpad en het Naoberpad, het Hankemaaierspad helemaal gelopen en zijn ook al bijna klaar met het Havezathepad. Nu zijn ze door ons geïnteresseerd in het Jacobspad, deze route loopt van Uithuizen, via Rolde naar Hasselt en is bewegwijzerd met de zwarte schelp op de gele ondergrond.

Na een prima bak koffie op hun dakterras rijden we naar Uithuizen Hier start de Jacobsroute bij de kerk van Jacobus. Zoals altijd als we met hun op pad gaan, is de stemming prima en vol goede moed gaan we op weg. We volgen vanaf het pelgrimsmonument de zwarte schelpen op gele ondergrond en lopen door het centrum van Uithuizen. Bij de Menkemaborg genieten we van een kop cappucino op het terras. Een historische plek met mooi weer, wat wil een mens nog meer?

We wandelden Uithuizen uit en belanden al snel op een fietspad van betonblokken. Bij een mooi uitzicht op het Hoogeland vinden we een bankje waar we onze meegebrachte lunch gebruiken. Een kwieke vrouw loopt langs met twee Dalmatiërs, witte honden met zwarte stippen. Vrienden uit Rolde hadden vroeger ook zo’n hond en die luisterde naar de naam Sproet. Hoe kom je erop?

Deze dame had ook een verhaal bij de oudste van dit tweetal, die was doof en blind, maar ruiken kon hij nog als de beste. De wijze waarover zij sprak over haar gehandicapte hond maakte diepe indruk op mij, als alle mensen zo zouden omgaan met hun gehandicapte medemens zou de wereld er ineens veel mooier uitzien.
We lopen over prachtige Hoogholtjers ( bruggetjes) en komen in een gebied dat wordt omschreven als de Groningse meseta. In Spanje is een meseta een hoogvlakte waar je geen einder ziet en nauwelijks bomen of struiken. Oneindig kaal vlak land dus. Maar hier is het vruchtbare zeeklei met hier en daar aan de einder een boerderij op het vlakke land.”Het is de lucht achter Oethoesen het is het torentje van Spiek“ het voelt hier of je Ede Staal hoort zingen en dan is het dubbel genieten.
De Nicolaaskerk van Oldenzijl is open en we lezen dat hier concerten worden gehouden. Een van de winterconcerten is met Linde Nijland, de vrouw die Rein Munniksma zo warm toezong bij zijn afscheid als burgemeester. Rondom de kerk is een intiem kerkhof en direct ernaast is een kleine school, de toekomst en het einde in één blik gevangen.

We vervolgen onze wandeltocht naar Zeerijp, bij Garsthuizen zien we in de berm bij het viaduct een wegmonumentje ter nagedachtenis aan Hans. Al verder lopend ben je even in gedachten bij Hans, wie was hij, hoe is hij verongelukt, hoe oud is hij geworden?

Een boerderij met de naam “ Garsthuizer Voorwerk” toont de historische grootsheid van de Groninger boer. Na het pittoreske dorpje Garsthuizen gepasseerd te zijn, rijst de toren van Zeerijp in de verte op. De verrassing is groot als we in Zeerijp de Romaanse Gotische Jacobuskerk betreden.

De rode bakstenen-imitatie met witte voegen en de koepels in het plafond zijn authentiek en overweldigden mij, omdat je zo’n kerk niet verwacht in dit landschap. Na Hasselt gaat de route nog verder naar Santiago de Compostela in Spanje… maar dat is wel bijna 3000 kilometer verder.