Hendrik Kokhuis

Ze liep steunend op haar rollater door de brede gangen van het Hendrik Kokhuis.
Haar benen hadden niet meer de kwaliteit van weleer maar haar hersenen waren nog dik in orde. Ze was al jaren blind, maar “zag” meer dan menig ziende. Niemand hoefde haar te vertellen hoe de wereld in elkaar stak, haar oren hoorden alles. Naast de radio was ook het geluid van de tv haar informatiebron. Als ze een wandeling rond de dierenwei had gemaakt liep ze naar de hal. Voorin de hal dicht bij het winkeltje, waren een paar zitplaatsen, daar ging ze zitten want er zaten ook altijd wel een paar mannen. En dat vond ze leuk, praten met mannen want mannen hebben in haar beleving toch leukere praat dan vrouwen … en meer humor. Het ging haar om de aangename ontspannen gesprekken. Politiek hoefde niet zo nodig voor haar. Als er verkiezingen waren ging ze wel stemmen. Of liever ze liet voor zich stemmen. Ineens zag ik haar op de tv. Grote donkere bril op en daar rollaterde ze het stembureau binnen. Een verslaggever van RTV Drenthe vroeg haar waar ze op stemde. “Altijd op dezelfde partij of ze nu hoog of laag staan ik stem al mijn hele leven PvdA “, en daar ging ze met het stembiljet in haar handen met een hulp in haar nabijheid richting het stemhokje. Ondanks dat tijden veranderen blijven er mensen die blind vertrouwen hebben in hun partij. De dag na de verkiezingen ging ik op bezoek bij een van de bewoners Ze vroeg aan mij hoe de uitslag was geweest in Aa en Hunze. Ik kon haar vertellen dat de PvdA verloren had en Gemeentebelangen en het CDA gewonnen. “Gelukkig dat die rooien niet gewonnen hebben” zei ze als rechtgeaarde CDA-er. De grijze golf stemt traditioneel maar wel kleurrijk. Voor de bewoners is het ontvangen van bezoek iets waar ze naar uitkijken. Dikwijls hoef je als bezoeker alleen maar hun verhaal aan te horen . Na een uurtje luisteren hoor je dan: “Nou wat hebben we weer een goed gesprek gehad” er is dan echt maar een persoon aan het woord geweest. Mensen willen hun verhaal kwijt, ik ook, daarom schrijf ik elke week met plezier deze column. Terugfietsend in alweer een sneeuwbui denk ik nog even terug aan de werkers en de vrijwilligers die ik tegen gekomen ben in het Hendrik Kokhuis. Het is best moeilijk om mensen die ziek, blind, slecht ter been of eenzaam zijn op de juiste wijze tegemoet te treden. Daarom alle lof voor allen die zich inzetten voor onze ouderen of dat nu in het Holthuis, Dekelhem, het Maandhoes, de Wenning of Hendrik Kokhuis is.