4 Mei

De 4e mei , een avond die anders is dan alle andere avonden. De vlaggen hangen op deze avond halfstok. De 4e mei is stilstaan bij de ellende van de 2e wereldoorlog. Waar “voel”je die intenser dan op Kamp Westerbork.
Toen een vriend uit Rolde mij belde of ik mee wilde naar de herdenking in Westerbork
was mijn keus niet moeilijk. Om half zeven fietsten we via Ekehaar en Amen naar het kamp.
Toen we onze fietsen stalden in de buurt van de voormalige houten woning van de kamp-
commandant zagen we enkele bekenden uit Ekehaar en Beilen (oud-Roldenaren).
We sloten aan in de lange rij. Opvallend veel jonge gezinnen met kinderen. Toen de slagboom omhoog ging werden de kleinste kinderen op de sterke schouders van de vaders gezet. Dat ziende zag ik een backflash van de kinderen die aan de hand van hun ouders hier ruim 65 jaar geleden in de trein stapten. Treinwagons ? Nee in veewagens. Zonder sanitair in het donker staande – drie dagen en nachten lang – op weg naar het einde. Toen we onder de klanken van sacrale muziek aankwamen bij het spoorrails – die aan het begin -opgekruld naar de hemel wezen begon een oude vrouw haar verhaal. Ze had het transport naar Theresienstadt overleeft. Ze verhaalde van de ellende onderweg en de afschuwelijkheden in dat kamp
Even later kwamen haar dochter en kleindochter ook aan het woord “overlevenden” dankzij hun moeder en oma . De verhalen van hun moeder resp. oma stonden in hun hart
gekerfd. Hierna kwam nog een Joodse man aan het woord die een gedicht uitsprak en daarna nog een gebed in het Hebreeuws. Hierna speelde een zigeunerorkest voordat de Last Post de
twee minuten stilte inluidde. Alleen de vogels hoorde je in de stilte van deze ijskoude mei-avond. Na de stilte legden ruim honderd schoolkinderen een rode roos op de rails. Daarna traden ze terug en bleven nog een minuut doodstil staan. Waarna ze afmarcheerden en allen
zich naast de rails begaven om naar het monument te lopen of er bloemen neer te leggen… Het was een waardig gebeuren waar gelukkig geen idioot het in zijn hoofd haalde dit ritueel te doorbreken.
In stilte liepen we diep onder de indruk terug naar de fietsen. We keken elkaar aan en zonder woorden wisten we .. volgend jaar zijn we hier bij leven en welzijn weer. Westerbork zo dichtbij en toch in onze gedachten vaak ver weg, ongemerkt rijden we hier te vaak gedachtenloos voorbij. De les van de Holocaust is: “ Toon geen angst blijf waakzaam tegen autoritaire politici die minderheden en alles wat hen onwelgevallig is willen uitsluiten”.. Het is dan ook onze dure plicht de zwaarbevochten vrijheid in woord en gebaar te verdedigen. Elke dag weer pal staan voor een samenleving waarin voor iedereen plaats is. Een avond als deze in Kamp Westerbork herinnerd er ons niet alleen aan maar geeft ook inspiratie om
te blijven werken aan een betere wereld, dat is terugfietsend onze conclusie.