Ons dorp

Het dorp waar ik woon telt 27 huizen. Er is geen dorpshuis, geen school, geen winkels en toch is het een leefbare gemeenschap. 45 jaar geleden woonden er 25 boeren en er zijn er nu nog 2 van over. Verder is er een atelier waar prachtige bronzen hazen en andere dierenbeelden worden gemaakt en zelfs een adres voor bed en breakfast.
Ons dorp bestaat eigenlijk uit drie delen – voor het viaduct – achter het viaduct en het Noordeinde. Maar toch zijn we één gemeenschap.
Maar wel een gemeenschap die vergrijst, de gemiddelde leeftijd is 52 jaar. De meeste huizen hebben wel een bel maar bekenden komen altijd achterom. Vooral zomers, want wie wil niet als het mooi weer is, aanschouwen hoe bruin de buurvrouw al is, en dat heet bij ons gewoon belangstelling. Tot voor kort kwamen de kinderen nog rond met palmpasen, maar aangezien het aantal kinderen drastisch is gekrompen is deze folklore verleden tijd. Gelukkig worden op Sint Maarten nog wel de lampions getoond,dat gaat dan gepaard met prachtige door de kinderen gezongen liederen.
Natuurlijk zijn er buurtactiviteiten zoals: Oudejaarsdagbijeenkomsten – klootschieten met barbecue – fiets en wandeltochten. Een actieve buurtvereniging waarin ook het belendende dorp aan meedoet. Zo was er afgelopen week de finale van het klaverjastoernooi. Bij het ingaan van de laatste ronde konden alle paren nog winnen. Het werd een bloedstollende finale want wie wil er niet met een vleespakket thuiskomen? Op het eind van de avond bleken de gedoodverfde winnaars van vorig jaar naast de hoofdprijs te grijpen. In een ijzingwekkende eindsprint bleek het koppel op nummer 2 te sterk voor de winnaars van het vorig jaar. Een bijna nog grotere verrassing waren degenen die de poedelprijs in ontvangst mochten nemen, dit koppel ging met een fles “Lekker Fris” op de fiets naar huis.
Ons dorp is vooral s’avonds vanaf de N33 een bezienswaardigheid, badend in een lint van licht. Tja wel veel lantaarnpalen voor de sociale veiligheid maar voor een andere openbare sociale functie ging het licht uit in de jaren”80 – het zwembad , een prachtig bosbad werd vanwege een gemeentelijke bezuiniging voorgoed gesloten.
Op die plaats is nu een manege. Op de zandweg tegen de bosrand staan deze zaterdag tientallen auto’s met paardentrailers, er is een concours van de Markeruiters. In mijn hoofd kwam spontaan een strofe van de Zuiderzee ballade op “ Eens ging de zee ( het water van het zwembad) hier te keer – waar nu paarden draven en aan de horizon ligt Emmeloord” In plaats van Emmeloord moet het dan Nijlande zijn. In het zand lopen de paarden hun rondjes,langs de lijn slaan ouders de verrichtingen van hun kinderen gaande. Uiteraard zijn er party tenten geplaatst om het geheel op te fleuren. De sfeer is rustgevend geen geluidsinstallatie zelfs geen hoedjes parade van de aanwezige dames. Nee een concours in Rolde is mooi dankzij zijn eenvoud. Over het paardenvolk van mij geen kwaad woord. Het enige lawaai wat je hoort is als de paarden in en uit de trailer komen. De organisatie is prima – petje af – de enige die een petje op had was de jeugdige parkeerwacht.